«معرکه» را هم
سمیه نوروزی برایم فرستاده بود، و تازه فرصت کردم بخوانمش. قسمتی از مقدمهی کتاب،
به قلم سمیه نوروزی، را بخوانیم تا بیشتر با ادبیات سلین آشنا شویم: «سلین از
ادبیات نوشتاری خارج شده و به زبان محاوره با مخاطبانش سخن میگوید. لحن خود را
تغییر داده و سبک سلینی را برگزیده است. حتا گاهی اوقات به زبان خشن کوچه و بازار
پناه میبرد. میخواهد با عجله و بیدرنگ هرچه بر سرش آمده با خواننده در میان
بگذارد. از کشمکشهای درونی و رنج و عذاب زندگی بگوید، و چه بسا مشاجره کند. در
نظر او ادبیات نوشتاری و قوانین نگارش چیزی نیستند جز عوامل دستوُپاگیری که مانع
از انتقال راحت و بیدردسر کلام میشوند. پس او خود، این واسطهی میان نویسنده و
خواننده را از پیش پا برمیدارد تا بتواند آنطور که دلش میخواهد حرف بزند. از زبان
محاوره و کلمات آرگو استفاده میکند... معرکه اثری است مستند دربارهی جنگ. روژه
نیمیه میگوید: رمان ماجراهای سربازی را بازگو میکند که داوطلبانه در هفدهمین
قشون سوارهنظام ثبتنام کرده است. سلین زبان بریدهبریده و بیمنطق یک افسر جزء
بسیار عصبانی را که از سر خشم دست به کارهای خندهدار میزند، بهطور شگفتانگیزی
بازپروری کرده است...»
با همهی اینتفاسیر،
ضمن احترام به مقام نویسنده، و مترجم، زیاد به این سبک سلینی علاقهمند نشدم و لذت
چندانی از خواندن این رمان نبردم. البته این نظر، شخصی بود، و نباید از زحمت زیادی
که سمیه نوروزی در برگردان دقیق این سبک ادبیات خاص کشیده است، بیقدردانی گذشت. «معرکه»ی
لوئی فردینان سلین را نشر چشمه با ترجمهی سمیه نوروزی منتشر کرده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر