وَ تو، ابتدای ِ توهم بودی

دیر آمدی؛

حالا من، سال‌هاست که مُرده‌اَم.

وَ این عابر ِ خسته

که بر سنگ‌فرش‌های طولانی‌ترین خیابانِ دل‌تنگی ِ جهان قدم می‌زند،

نقشی مُثُلی

از فیلسوفی شاعر است،

که اعتقاد دارد:

هیچ لب‌خندی جاودانه نیست.

• رحمان نقی‌زاده