می‌خواستم به کلیت ِ زندگی تعمیم‌اَش بدهم، حوصله‌اَم نشد

یک‌ساعت با خودم درگیر بودم که آیا کلوچه‌ی داخل کمد را بخورم، یا نگه‌اش دارم برای صبحانه‌ی فردا. فاینلی قدرت ِ نفس بر قدرت ِ اراده چربید، وَ براساس حکم ِ «کار ام‌روز به‌فردا نسپار»، تصمیم گرفتم، کلوچه را بخورم. بلند شدم، در کمد را باز کردم، وَ تازه بعد از دیدن ِ جای ِ خالی ِ کلوچه بود که خاطرم آمد، چندساعت قبل، نفس‌اماره بر من مستولی شده بود و خورده بودم‌اَش. حالا ضعف ِ اراده به‌کنار، با ضعف ِ حافظه چه کنم.