خاطرهها که
نباشند، ما به پناهی نیاز داریم. پناهی که ما را از ترکیدن و پخششدن در خلا باز
دارد و حفظمان کند. آنوقت، دوست داریم تنها شویم و چاردیواریای باشد که خود را
در آن حبس کنیم. این هم حس و نیاز این دوره است. در گذشته مردم به جاهای باز پناه
میبردند. زیر آسمان پناه میگرفتند؛ در دامن گسترده دشت، یا پهنه دریا. ما از آن
گستردگی میترسیم. ما در خانههامان پناه میگیریم و در را بهروی خودمان میبندیم،
و اگر مجبور شویم از خانه بیرون آییم، خود را خانه میکنیم، در خود پناه میگیریم
و در را بهروی خود میبندیم.»
کافه رنسانس :
ساسان قهرمان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر