پیراهن‌ام هنوز، عطر گل‌هایی که تو کاشته‌ای را می‌دهد

روی شانه‌هایم گلستانی‌ست

که روزی

از اشک‌های تو آب می‌خورد.

حالا که نیستی

گلستان به چه‌کارم می‌آید؟

و شانه،

بار ِ سنگینی‌ست که بر دوش می‌کشم.

حالا که نیستی

قیچی باغبانی‌ام را برمی‌دارم

و خودم را

از شر ِ شانه‌هام

- این گلستانِ بی‌حاصل -

خلاص می‌کنم.

• رحمان نقی‌زاده